شبکه ی ماهواره ای فریب غریب
یکی ازشبکه های ماهواره ای فارسی زبانِ مبلّغِ اندیشه های وهابیت- که ازقرارمعلوم،چندسالی است فعالیت دارد-شیوه ی بسیارمرموزی رادرنحوه ی فعالیتش به کارگرفته که بسیاردلنشین جلوه می کندولی بسیارخطرناک است؛مثل مارسمّیِ خوش خط وخال .
شیوه ی کاراین شبکه به این صورت است که باسعه ی صدرفراوان وبااحترام وصمیمیت بامخاطبان وحتی دشمنانش برخوردمی کندوهمین رویّه باعث می شودکه زمینه ی پذیرش مباحثشان درذهن ودل مخاطبانِ نه چندان فرهیخته وگاه تاحدودِ زیادی فرهیخته(به معنای باسواددرحدفوق لیسانس)فراهم شود.
بااین ترفندِدلفریبانه،بسیاری ازاعتقادات وهابیت راباظاهری معقول ودرقالب استدلال هایی جذاب ارائه می دهند،درحالی که انسانِ محقق ، بابررسی های کارشناسی ومطالعات تاریخی مذهبی،متوجه می شودکه شیطنتِ بسیارمرموزی دربطنِ استدلال های به ظاهرمقبولشان نهفته که زیرکی وفراست بسیاربالایی برای درک این سمِّ مهلکِ درونیِ مخفی دراستدلالهایشان لازم است.
یکی ازشگردهای دیگرشان اظهارمحبتِ شدیدبه اهل بیت علیهم السلام وقرآن کریم است که برای شیعیان هم بسیارهم دلربا است والبته گاهی دشمنی شدیدشان بااهل بیت علیهم السلام به طرزغیرمنتظره ای ناخودآگاه برزبانشان جاری می شودکه فوراًبه گونه ای به اصطلاح باگفتن یک جمله یا«کلمه»ای رفواش می کنند.
یکی ازجوانان منطقه ی ماهم دردام استدلالات به ظاهرمعقول ودرباطن،معلولشان افتاده بودوبراساسِ مباحث مطرح شده درآن شبکه،بامن شروع به بحث وجدل کردکه باطرح مباحث منطقی،ونیزنشان دادن اشکالات ظریف وعقلیِ بحث هایش،قانعش کردم وآن گاه به نیِات پلیدوشیوه های مرموزشان پی بردوخودراازتله ی این شبکه فریب،خارج کرد.
یکی ازجوانان دیگرکه تحت تأثیراین شبکه قرارگرفته بود،به من زنگ زدودیدم که علمای شیعه رابه بادانتقادگرفته است که چراجواب شبهاتم رابه طورمفصل نمی دهند؟
گفتم:اولاً وقتی که سراغ این شبکه ماهواره ای می رفتی،مگه باعلمای شیعه مشورت کردی که حالاداری اونارومقصرمی دونی؟خودت،خودتادرمعرض شبهه ناک شدن قرارداده ای،اول،خودت مقصری.بعدش هم خودت بایدتلاش کنی شبهاتی راکه دردلت به وجودآمده،برطرف کنی.البته علمای شیعه هم موظفندشبهات دینی رابرطرف کنند.
ای قلم هابشتابید!
ای قلم هابشتابیدوآنچه رادرسینه دارید،رازهاتان رابرملاکنیدوبرآن باشیدکه عشق ازقلم های شماتراوش کند.ابرهای کدورت ودلتنگی راازآسمان دل خودبرانید؛سایه ی یأس وافسردگی راازکمینِ دلهاتان بردارید؛ایمنی ازآفات روحی راسرلوحه ی برنامه های خودقراردهیدونهایت مراقبت رابکنیدکه به زخارف وآلودگی های ناپسندِدنیویِ آلوده نشوید؛آزادانه بربلندای قله های معناپروازکنیدوسبکبالانه عرصه های رنگارنگ ودلنشین معنارابکاویدوبه شکارمعناهاهمت کنید.
دیدنی ترین دیدنیِ عالَم
چه دلنشین است که ازمیان انبوه جاذبه های زودگذرفراتربروی ودلِ عاشق وشیدایت راشیفته ی آن محبوبی بسازی که همه ی محبوب هاوجاذبه ها جلوه ی دوستی وجذابیتِ اوهستند.حتی «حسِّ زیبایی دوستی»ومحبت هم ازناحیه ی اوست تاببیندهرکسی این حس رادرراه کدام محبوب مصرف می کند.
آری،حس های متضاددرونی،زمینه ای برای امتحان عاشقان است وهرچه درعالم هست- که آدمی رابه خودمشغول می کند-بتِ ساخته ی آن معشوق ازلی وابدی است تاببیندچه کسی این بت هاراقبله ی خودمی سازدوچه کسانی آن «بت ساز»رامی پرستند.
ای دوست،شکربهتریاآن که شکرسازد؟ خوبیِ قمربهتریاآن که قمرسازد؟
پس دیده ات رابگشای وببین که آن «دیده آفرین»،«دیدنی ترین دیدنیِ عالَم»است وبه عشقِ دیدنِ جمال او،ازجمالِ هرجمیلِ دیگری بگذروچشم ودل خودرااسیرِآن هانسازوبگذاررهاوآزادبه سوی اوپربکشی ودرکوی اومنزل گزینی.
همراه بارودتادریا
خودرابه رودبسپار؛ رودی که راه دریاراپیش گرفته است وهرمانعی فراراه اوقرارگیرد،باتأملی شگفت انگیز،آن راازسرراه خودکنارمی زندوراهِ خودرامی رود.
عجب شکوهی درخروش این رودِزیبانهفته است که اگرگوش هاشنوای پیام روحبخشِ آن باشد،زندگی رادرناله ی شادمانه ی رودمی شنوند؛زندگی باهمه ی زیبایی اش درخروش این رودروان،خودرافریادمی زند.
ازرودمی توان زندگی راالهام گرفت؛زندگی ای پرباروسرشارازحرکت؛حرکتی به سوی اصل خویش؛اصلی که درعین دوری،نزدیک است ودرعین آشنایی،غریب .
روح تشنه ی رودباخروش هرلحظه ی خود،نام دریارافریادمی زند؛فریادی برخاسته ازاعماق جان؛جانی که همرنگ دریاست وتابه دریاوآغوش اونرسیده،فریادش بلنداست وآرزوی وصل رادرسرمی پروراندتابه آب گوارای دریارسدوازسخن گفتن بیفتد.
طعم زندگی
زندگی زیباست اگربتوانیم ماهیت آن رابشناسیم وقدرش رابدانیم.
اگرزندگی رادرست زندگی کنیم،جزلذت وکامروایی درآن نیست.
زندگیِ صحیح،آن زندگی ای است که قانونش راخداونددرزمین آفریده ودرهستی جاری ساخته است .
اگرزندگی مابراساس قوانین خدانهاده نهادینه شود،همرنگی وهمسویی وهمگرایی معجزه آسایی باهستی پیدامی کندکه همچون شناکردن درمسیرآب،آب حیاتی شیرین به مامی نوشاندکه ازشیرینیِ طعم روحبخش زندگی سیرنخواهیم شدوآن گاه هرلحظه ی زندگی راغنیمت خواهیم دانست وهرگزراضی نخواهیم شدکه یک لحظه وآنی اززندگی مان به غم وغصه بگذردیاهدررودوهرلحظه ی ماجامی خواهدبودکه درآن،شراب معرفت وشادی خواهیم نوشیدوسرمست ازاین باده ی شادی بخش،انرژی حیاتیِ دوباره ای خواهیم گرفت که همچون روحی درکالبدما،زنده مان می کندوآن گاه می توانیم دردیگران هم روح زندگی بدمیم وزندگی مان را«زندگی »بنامیم.
