فضای غم انگیزسریال های سیما
همون طورکه دوستان می دونن،بسیاری ازفیلم های- مخصوصاً- خانوادگی که ازسیماپخش میشه،فضای غم انگیزوحزن آلودی داره ومخصوصاًباتیتراژهای ابتدایی وانتهایی شان،احساسات غم افزایانه راهم به جوشش در می آرن.واین فیلم هاهم معمولاًدرساعاتی ازشبانه روزپخش می شن که مردم نیازبه استراحت وتمدیداعصاب ونشاط وشادابی دارن.
مردم به اندازه ی کافی،بامشغله های پرزحمت وغم آلودروبه رومی شن ودیگه نیازی به غم آلودترکردن اذهان ودلهانیست.
این گونه فیلم هاوسریال های حزن انگیز،غیرازسرگرم کردن مخاطبان،بایدفضای نشاط وامیدِ بیشتری رادردلهای مردم ایجادکنندتاانرژی بیشتری برای بهبودفضای زندگی وکارداشته باشند،ولی متأسفانه برخی ازکارگردانان انگاریادنگرفته اندکه امیدایجادکنند؛یادنگرفته اندکه نشاط آفرین باشند؛یادنگرفته اندکه جنبه های شادی بخش زندگی رابه تصویربکشند.وقتی بااین سؤال مواجه می شن که چراسریال هاوفیلمهاتون غم انگیز وپرازجنگ ودعواست؟جوابشون اینه که این هادرزندگی واقعی جاری است.
حرف من اینه که مگه زندگی واقعی درهمین جنگ ودعواهایی که درفیلماتون بزرگش می کنید،خلاصه می شه؟چرافقط نیمه ی خالیِ لیوانِ زندگی رامی بینید؟اگرزندگی واقعی – همون طورکه شمامی گید – پرازغم وغصه وجنگ ودعواست،شماکه باانعکاس این واقعیت ها(!)بدترش می کنیدودوباره برغم وغصه هاوجنگ ودعواهای مردم،اضافه می کنیدودوباره وچندباره،غم وغصه وجنگ ودعواالقامی کنید.آیابهترنیست،بیاییدوروی دیگرزندگی ونیمه ی پرلیوانِ زندگی رابیشترببینیدوزندگی های شادوآرام وبی جنگ ودعوایاکم دعوارابه رخ مردم بکشیدتامخاطبان،بااین روی زندگی هم بیشترمواجه بشن وقدرچنین زندگی وآثاروفوایدآن راهم بدانندوببینندوراهِ نشاط وشادابی رابیشترپیداکنند؟
من معتقدم می شه عناصرهنری را درفیلم های پرنشاط خانوادگی هم به کارگرفت تافیلم وسریال جذاب باشه واشتیاق وانتظارلازم رابرای دنبال کردن فیلم وسریال درمخاطبان حفظ کنه.
بنده خودم که اصلاًفیلم های غم انگیز،نه می بینم ونه کسی روبه دیدن این جورفیلماتشویق می کنم واگه بتونم افرادروراهنمایی می کنم که به امورشادترودرعین حال شرعی بپردازند.فیلم های مذهبی تاریخی،بسیارخوب ساخته می شن وهمین طوربعضی ازفیلم های خانوادگی هم بدنیستندولی درمجموع،نیازبه تغییرزاویه ی نگاه کارگردانانمون داریم.به امیداون روز.
