کسی که مشتاق لقای خداوند است،اشتهابه غذاندارد،وازآشامیدنی لذت نمی برد،وخواب گوارا نمی کند،وبادوستی مأنوس نمی شود،ودرخانه ای مأوا نمی گزیند،ولباس نرم نمی پوشد،وآرامش وقرارندارد،وخداراشب وروزعبادت می نمایدبه امیدآن که به خداوند که به او مشتاق است،واصل گرددودردل بازبان اشتیاق-که ازسرّ وسویدای اوخبرمی دهد-باخدایش رازومناجات دارد.همان طورکه خدای تعالی ازحضرت موسی-علی نبینا وآله وعلیه السلام-خبرداده است که دروعده گاهش به خداگفت:ومن ای پروردگارم!به سویت شتافتم تاتوراخوشنود سازم.

وپیامبر اکرم صلی الله علیه وآله ازحالت موسی این طور تفسیر نموده است که:اونه خوراک خورد،نه آب آشامید،ونه به خواب رفت،ونه دررفتن وآمدنش به سوی خدادرچهل روز،ازاشتیاق به پروردگارش  به چیزی ازاین امور اشتهاداشت.

(رساله لقاء الله میرزا جوادآقا ملکی تبریزی،ص40و41)