رمزتفاهم دانشجووروحانی

شبی یکی ازدوستانِ دانشجوونیزیکی ازدوستان روحانی،همزمان مهمون ماشدند.

      پس ازصرف شام وصحبت های مختلف،یک بحث علمی- مذهبی بین این دودوستم پیش اومدوبحث هاشون تاساعت 3بعد ازنصف شب به درازاکشید.ودرضمنِ بحث هابه خاطرعدم تفاهم وهمزبانی،نزدیک بودباهمدیگه دعواکنند.به ویژه که هیچکدام حاضربه دست برداشتن ازموضعشون نبودند.

    من دیدم این هااصلاًحرف همدیگه رانمی فهمند.یکی شون یه چیزی میگه که اون دیگه اصلاً برداشت دیگه ای می کنه وبرداشت خودش راعینِ منظورِاون یکی تلقی می کنه و رد می کنه.دیگری هم همین طور.

    احساس کردم که بایدبینشون میانجیگری کنم؛لذاحرفِ آن دو را به زبانِ هرکدومشون بیان کردم ومنظورهریک راتوضیح دادم .وقتی که منظورهمدیگه رافهمیدند،گفتند:اگه اینجوره که درسته وبالأخره،حرف همدیگه روقبول کردندوبه بحثشون خاتمه دادند.

    اون دوست دانشجومون،اصلاًمطالعات حوزوی نداشت.اون دوست روحانی مون هم هیچ مطالعاتی درزمینه علوم دانشگاهی نداشت؛ لذا هیچ ذهنیت مشترکی نداشتندکه بتوانندهمدیگه رودرک کنندوباهمدیگه ارتباط فکری پیداکنند؛ازاین روبه جای تفاهم،احساس تقابل داشتند،درحالی که دردل ، تفاهم داشتند.

     به نظربنده،یک روحانی بایدمطالعاتش به گونه ای باشه که بتونه ذهنیت دانشجورادرک کنه ویک دانشجونیزمطالعاتش به گونه ای باشه که بتونه ذهنیت روحانی رادرک کنه.دراین صورت می تونندباهمدیگه تفاهم متقابل داشته باشندودرعرصه اجتماع،همگرایی وهم افزایی داشته باشند.

    ارتباط دانشجوبامحیط حوزوی وروحانیون، وارتباط روحانی بامحیط دانشگاهی ودانشگاهیان،وتعامل فکری وفرهنگی بین آنان می تونه زمینه سازشناخت وهمزبانی وهمدلی باشه وباشعاروبخشنامه و...چنین اهدافی محقق نمی شه.