الهی!نازنینا!
اخلاق وعرفان یعنی باتوبودن؛باتونجواکردن،باتو گفتن وازتوشنیدن؛
یعنی درخوف تواشک ریختن وبه شوق تونالیدن و ودرعشق توبالیدن
یعنی ازتو لبریز شدن ودرگریه های شوق انگیز باتو شکفتن!
یعنی درلبریزی ازبغضِ دوری ات آب شدن وبرزمین باریدن!
تو یعنی همه کس؛یعنی عشق؛یعنی محبوب؛یعنی معشوق؛
تویعنی آغاز؛یعنی راه؛یعنی پایان؛
تو یعنی حاجت؛یعنی استجابت؛
تو یعنی خواستن؛یعنی توانستن؛
تو یعنی آرزو؛یعنی رسیدن به ارزو؛
تو یعنی تشنگی؛یعنی سیراب شدن؛
تو یعنی همه کس!
وقتی باتو انس گرفتم،نگاهی به گذشته ام انداختم؛نگاهی متحیّر؛دیدم
توچه غریب بوده ای وچه قریب!چه زیبا هستی وچه جذّاب؛ومن چه غافل بوده ام ازاین همه جذّابیت دلربا!
محبتِ تو درصداکردنت ودرگفت وگوباتوپیداست؛وتو چه زیبا این سان خودت رابه من هدیه می کنی!
دانستم که قیامت واقعی،همان ذوب شدن درمحبت شیرین توست!
وفهمیدم که بعثت واقعی همان زنده شدن درمحبت توست!ودینداری،همان پیوند محبانه باتو!
تو محبت خودت رادرجام نجواباخودت به مناجات کنندگانت می نوشانی.مغناطیس وجودت چه زیبا،جذاب وگیراست!
درنجوای باتوست که تمام پستی هادرگرمای محبّتت می سوزد؛ودرسرزمین حاصلخیز مهرورزی ات فضایل درعمق جان مهرورزانت جوانه می زند ومی بالد!
تو خستگی هاراازجان مشتاقانِ همسخنی باخودت می خشکانی وروح نشاط وآرامش رادرجانشان جاری می سازی.
وای!چه حسرتی دارد کسی که پس ازیک عمر،هنوز لذتِ مناجات باتورانچشیده باشد!وچه قدرتودرانتظار او نشسته ای وصدایش می کنی واوهنوز صدایت را پاسخی نمی دهد...شاید وقتش شده باشد...اگر حالا نه،پس کی؟
کسی که مشتاق لقای خداوند است،اشتهابه غذاندارد،وازآشامیدنی لذت نمی برد،وخواب گوارا نمی کند،وبادوستی مأنوس نمی شود،ودرخانه ای مأوا نمی گزیند،ولباس نرم نمی پوشد،وآرامش وقرارندارد،وخداراشب وروزعبادت می نمایدبه امیدآن که به خداوند که به او مشتاق است،واصل گرددودردل بازبان اشتیاق-که ازسرّ وسویدای اوخبرمی دهد-باخدایش رازومناجات دارد.همان طورکه خدای تعالی ازحضرت موسی-علی نبینا وآله وعلیه السلام-خبرداده است که دروعده گاهش به خداگفت:ومن ای پروردگارم!به سویت شتافتم تاتوراخوشنود سازم.
وپیامبر اکرم صلی الله علیه وآله ازحالت موسی این طور تفسیر نموده است که:اونه خوراک خورد،نه آب آشامید،ونه به خواب رفت،ونه دررفتن وآمدنش به سوی خدادرچهل روز،ازاشتیاق به پروردگارش به چیزی ازاین امور اشتهاداشت.
(رساله لقاء الله میرزا جوادآقا ملکی تبریزی،ص40و41)
سلام به همه دوستان!
چه لطیف است حس آغازی دوباره!
تمام لحظه هاراشمردم تادوباره توفیق الهی نصیبم گرددوبتوانم باردیگربا شمادوستان عزیزم به همنشینی بنشینم وعطش نزدیک به یک سالدوری از شما رافرونشانم.دراین مدت همواره به یاد شما ومحبت هایتان بودم.دوست عزیزوفرهیخته ام!
همچون گذشتهازاین به بعد مثل کتابی گشوده برایت خواهم بودو برای گوش دادن به حرف هایت آمادگی خواهم داشت.
کسی که مشتاق لقای خداوند است،اشتهابه غذاندارد،وازآشامیدنی لذت نمی برد،وخواب گوارا نمی کند،وبادوستی مأنوس نمی شود،ودرخانه ای مأوا نمی گزیند،ولباس نرم نمی پوشد،وآرامش وقرارندارد،وخداراشب وروزعبادت می نمایدبه امیدآن که به خداوند که به او مشتاق است،واصل گرددودردل بازبان اشتیاق-که ازسرّ وسویدای اوخبرمی دهد-باخدایش رازومناجات دارد.همان طورکه خدای تعالی ازحضرت موسی-علی نبینا وآله وعلیه السلام-خبرداده است که دروعده گاهش به خداگفت:ومن ای پروردگارم!به سویت شتافتم تاتوراخوشنود سازم.
وپیامبر اکرم صلی الله علیه وآله ازحالت موسی این طور تفسیر نموده است که:اونه خوراک خورد،نه آب آشامید،ونه به خواب رفت،ونه دررفتن وآمدنش به سوی خدادرچهل روز،ازاشتیاق به پروردگارش به چیزی ازاین امور اشتهاداشت.
(رساله لقاء الله میرزا جوادآقا ملکی تبریزی،ص40و41)
درزمان موسی ابن عمران دومرددرزندان بودندکه یکی چاق ودیگری لاغربود.
حضرت موسی علیه السلام گفت:چراتوچاق هستی؟گفت:چون به خداامیدوحسن ظن دارم.
ازدیگری پرسید:چرالاغرهستی؟گفت:به خاطر ترسی که ازخدا دارم.
موسی علیه السلام دستهایش رابه سوی آسمان بلند کرد وگفت:خدایا!کدام یک ازاین دونزد تو محبوب ترند؟
نداآمد:آن که به رحمت من حسن ظن دارد. بحارالانوار،ج70،ص395
وروایت شده است که حضرت داود علیه السلام فرموده است:
«یارَبِّ ماآمَنَ بِکَ مَن عَرَفَکَ فَلَم یُحسِنِ الظَنَّ بِِکَ»
پروردگارا!به توایمان نیاورده است کسی که توراشناخته وبه توحسن ظن ندارد. همان منبع
