پیامبر اکرم اسلام فرمود خداوند به من خبر داد که:

به عزت وجلالم سوگندیاد می کنم مرا آن قدر که صاحبان گریه های زیاد درک کرده اند،هیچ یک از عمل کنندگان دیگر ، آن اندازه درک نکرده اند.من برای آن گریه کنندگان دررفیع اعلا قصری بنا می کنم که کسی با آن ها درآن شریک نخواهد بود

 نقل شده که پیامبر اسلام فرموده است که خداوند فرمود:

پدیده اخلاص،رازی ازرازهای من است که آن رادرقلب هرکس ازبندگانم که دوستشان دارم،به امانت نهاده ام.

نقل شده که رسول خدا_صلی الله علیه وآله_گفت  :خداوند عزوجل فرمود:

‍زمانی که به بدن،یا فرزند،یامال بنده ای ازبندگانم آسیبی وارد کنم واوآن آسیب ومصیبت وارد شده رابا صبری زیبا تحمل نماید،درروز قیامت حیا وشرم می کنم که برایش میزانی نصب نمایم ودفتری برایش باز کنم.

 محبت دوگونه می تواند باشد:محبت ازروی نیاز.محبت هدیه وار.محبت خداوند به مخلوقاتش وبه ویژه انسان ها محبتی  است هدیه وار،ازلی،ابدی،نامحدود،وهمیشگی.این محبت  عمومی خداونداست که ربطی به نحوه رفتار وگفتار واعمال ما مخلوقات ندارد ومنشاش میل خود خدا بوده وهست وهیچگاه این محبت عمومی خداوند از بین رفتنی وزوال پذیر نیست.خدا همه مخلوقاتش مخصوصا انسان هارابدون استثنا دوست دارد.بزرگ ترین هدیه ای که کسی می تواند به دیگری بدهد وجود خودش است وبدون آن بقیه هدایا ازاهمیت کمتری برخوردارندیا اهمیتی ندارند.خداونداز روح خودش درانسان دمیده(ونفخت فیه من روحی:ازروح خودم درانسان دمیدم)؛این یعنی بخشش ازوجود خود. وبعد حتی محبت واحترام خودش را به همه فرزندان آدم ابراز می کند تا تصریح کرده باشد.ولذا می فرماید:لقد کرمنا بنی آدم:ما همه فرزندان آدم راتکریم کردیم)؛این می شود محبت عمومی خداوند که تجلی رحمانیت خداوند است.پس منشا این محبت تنها از ناحیه خود اوست.یعنی خدا همه ما را بدون استثنا دوست دارد؛ چون دوست داشته که ما رادوست داشته باشدوبرای همین ما راخلق کرده است.ویک نوع محبت  خصوصی وویژه هم داردکه منشاش رفتار، گفتار،وکردار انسان هاست.یعنی خداوند انسان هایی را که به خداوند ایمان دارند وازاو اطاعت می کنند دوست تردارد.وبه این تصریح هم کرده است.آن جا که می فرماید:(ان اکرمکم عند الله اتقاکم:گرامی ترین شما نزد خدا با تقواترین شماست)یعنی انسان های مطیع درنزد خدا محبوب تر هستند.این معنایش «محبوب» نبودن انسان های دیگر نیست.به معنای «محبوب تر»نبودن آنان است(یعنی انسان های دیگرمحبوب هستند اما محبوب تر نه).اینجا رحیمیت خدا تجلی می کند وانسان های مطیع ومطیع تررا درآغوش محبت خصوصی وویژه ترخود می گیرد.والبته انسان های غیر مطیع که محبوب خدا هستند می توانند با اطاعت کردن از خدا در زمره محبوب ترها وارد شوند.البته اگر خداوند درجایی می گوید :ان لله لا یحب ال...:خداوند دوست ندارد کسانی را که فلان وفلان می کنند منظورش دوست نداشتن رفتارشان است نه اصل وجودشان که ساخته دست خود خداوند است.

این قسم از محبت خداوند یا عدم آن منشاش شاید رفتار مختارانه خود انسان ها باشد(من اینطور فکر می کنم)

پس خدا ازروح خودش در انسان دمیده وبعد درمومنین _به خاطر خداباوری شان -روخ ایمان هم دمیده.همه انسان ها محبوبند ولی مومنان واقعی ومتقیان محبوب تر وگرامی ترند.اصل دوست داشتن برای همه است(خدا این طور خواسته که همه را دوست داشته وخلق کرده است)وبعضی ها را خداوند بیشتر دوست دارد (مومنین را).کافران راهم به عنوان مخلوقش دوست دارد ولی از کفر ورفتار های کافرانه ومنافقانه شان بیزار است .خداوند به هیچ کس ظلم نمی کند .این انسان ها هستند که با سرپیچی از دستورهای محبت آمیز وسعادتبخش خداوند ،خود رادرآتش ظلم های خود گرفتار عذاب می کنند....شاید بعدا هم مطالبی بگویم .آماده پاسخگویی به سوالات زیبای دوستان ونظرات سازنده تان هستم.

سلام به هم دوستان عزیز

یکی ازدوستان یه سوال کرد که فکر می کنم سوال شما هم باشه.من دوست دارم درباره این سوال ها با همدیگه همفکری کنیم وپاسخ این سوالهارو با هم درمیون بذاریم.

1.آیا خدا مارادوست داره؟

2.چرا خدا ما رو دوست داره؟

3. خدا چه قدر ما رو دوست داره؟

نظر شما درمورد این سوال ها وپاسخ این سوال ها  چیه؟